Στο Ζάππειο μια μέρα...

   Την περασμένη Κυριακή στο Ζάππειο είχε δρώμενα για το almazois. Είδαμε κόσμο, παίξαμε, ζεσταθήκαμε, συστηθήκαμε... συγκινηθήκαμε.
   Οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν καρκίνο του  μαστού, σε ένα μικρό θεατρικό ενημέρωσαν με τον καλύτερο τρόπο τις υπόλοιπες για το ρόλο της πρόληψης και αντιμετώπισης της ασθένειας.
   Γνωρίσαμε και τη Γεωργία μια έφηβη χορεύτρια, που μας άφησε μαρμαρωμένους να παρακολουθούμε την προσπάθεια, τη δύναμη και την όρεξή της για ζωή! Μια κοπέλα που εξυπηρετείται μόνο από τρίτους, καθισμένη σε αμαξίδιο (παραπληγική γαρ), έδωσε τη δική της παράσταση και με έκανε να ανατριχιάσω από συγκίνηση και θαυμασμό. Με τη συνοδεία ακόμη μιας χορεύτριας, που βοηθούσε και ταυτόχρονα χόρευε, απέδωσαν με καταπληκτικό τρόπο μια μοντέρνα χορογραφία εδάφους κατά κύριο λόγο.
   Οι σκέψεις εκείνη τη μέρα πολλές. 'Ολες περιστρέφονταν γύρω από την ανθρώπινη φύση. Αλήθεια πόση δύναμη κρύβουμε-αγνοούμε; Τα τελευταία χρόνια είναι από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά που κουβαλάει το μυαλό και η ψυχή μου. Και σαν από θαύμα κάθε τόσο έρχονται τα γεγονότα να μου αποκαλύψουν μικρά μυστικά, αυτού που ήδη γνωρίζω, αισθάνομαι και παλεύω να ανακαλύψω σε βάθος.
   Πολλές φορές συζητώ και μοιράζομαι με φίλους-γνωστούς και αγνώστους ενίοτε, τα "θαύματα" της δικής μου ζωής και προσπαθώ να τους πείσω, ότι όλοι έχουμε ίσες ευκαιρίες σε αυτή τη ζωή. Ο κόπος είναι που αλλάζει τις συνθήκες και οι συνθήκες τον αναλογούντα κόπο. 'Ομως δικαιούμαστε να παραιτούμαστε; Παραφράζοντας ένα τραγούδι, που λέει ότι "όλα είναι δρόμος", θα πω ότι όλα είναι κόπος. 'Οχι μόνο σωματικός, αλλά και-κυρίως πνευματικός.

   Μη φοβάσαι να βγεις από το "εγώ", γιατί εκεί θα βρεις τον πραγματικό σου εαυτό. 

Για το τέλος ένα κομμάτι από τα παλιά, τότε που μετράγαμε τα bpm και παλλόμασταν με τις ώρες στις αίθουσες με παρκέ των γυμναστηρίων.

 

Ο χορός είναι πολυεργαλείο της ψυχής!