Πέτρες και ξύλα.

   Το καλοκαίρι που πέρασε τριγύριζα στην Ικαρία. Είχα πάρει και τα εργαλεία της δουλειάς μαζί, κοφτάκια, πενσάκια, χαντράκια, όλα συγκεντρωμένα σε ένα τσαντάκι, όλα υποκοριστικά για να χωράνε στην τσάντα της θάλασσας. Ομολογώ πως σε κάποιες ανηφοριές, στην αναζήτηση της "καλής" παραλίας, η πλάτη μου διαμαρτυρόταν έντονα, αλλά δεν ήθελα να μείνω "ξεβράκωτη" σε μια πιθανή στιγμή έμπνευσης. Και αυτές οι στιγμές ήρθαν και ήταν αρκετές. Εδώ θα περιγράψω δύο, τις πιο παραγωγικές.
   Μεσημεράκι στο Να, ζέστη, αεράκι, λίγος κόσμος, πολλή φύση. Πλησίαζε η γιορτή της αδερφής μου και όπως πάντα το δώρο της το φτιάχνω μόνη μου εδώ και χρόνια. Μια βόλτα στο ποτάμι, εκτός από την διασκέδαση που μου προσέφερε, βλέποντας τα χαριτωμένα βατραχάκια να πηδοβολούν εδώ κι εκεί, μου έδωσε και την πρώτη ύλη για να φτιάξω τα πιο φυσικά κοσμήματα.
Μερικά ξυλάκια φαγωμένα από την αλμύρα, ζευγαρωμένα κατά το δυνατόν και μερικές πέτρες Ικαρίας, γέμισαν πολύ δημιουργικά εκείνο το απόγευμα, που ξέχασα και τον πόνο που είχα (η αθροιστική κεφαλαλγία είχε χτυπήσει ξανα). Η αδερφή μου τα χαίρεται και τα στολίζεται κι εγώ όταν τη βλέπω να τα φοράει, θυμάμαι τα πανέμορφα ηλιοβασιλέματα στο Να.

 

 

   Απογευματάκι στην παραλία του 'Αρη. Το σκηνικό περίπου το ίδιο. Κάτω από την ίδια τέντα, αεράκι, ζέστη, ησυχία (μπορεί κι όχι, αλλά όταν απορροφάσαι με κάτι, δεν ακούς και πολλά), αυτή τη φορά πέτρες μόνο για πρώτη ύλη και το δώρο προοριζόταν για μένα. Μετά από πολλή προσήλωση, σήκωσα τα μάτια μου και εκτός από πέτρες διασταυρώθηκα με ένα άλλο ζευγάρι μάτια, που με κοιτούσαν όλο απορία. Ενώ πάλευα με τα σύρματα και τις πετρούλες, γνώρισα έναν άλλο σοφό της ζωής, γνήσιο πολεμιστής του φωτός. Μπορεί να αναπνέει βόρειο αέρα, αλλά έχει πολύ ζεστή καρδιά. Χαίρε συναγωνιστή κι ας με πονάει ακόμη το πλευρό  μου.