Στον Μαραθώνιο.

   Κυριακή 11 Νοεμβρίου. Το ξυπνητήρι το είχα ρυθμίσει να χτυπήσει στις 6.30, αλλά όπως όταν ετοιμαζόμουν για εκδρομή με το σχολείο, ξύπνησα από μόνη μου μισή ώρα νωρίτερα. Συνάντηση με άλλη μια Πειραιώτισσα και αναχώρηση για το σταθμό του Κεραμεικού, όπου και βρεθήκαμε με τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας. 'Ετοιμοι όλοι, ντυμένοι με τις κοκκινοασπρόμαυρες στολές και τα τύμπανα ανά χείρας, μπήκαμε στο μετρό υπό τα όλο επεξεργασία βλέμματα των συνεπιβατών μας.
Μία πιο υποψιασμένη κυρία, γύρω στα 45 με αθλητική περιβολή μας ρώτησε, εάν θα παίζαμε για τον Μαραθώνιο. 'Οταν απαντήσαμε θετικά, λάβαμε το πρώτο από τα πολλά ευχαριστώ που θα επακολουθούσαν.
   Η ομάδα μαζεύτηκε και οργανώθηκε μπροστά στο κηπάριο που φιλοξενεί το Γυάλινο Δρομέα. Απλώσαμε τα συμπράγκαλά μας και οι δύο θήκες από τα μεγαλύτερα τύμπανα έπαιξαν το ρόλο της αποθήκης για τις τσάντες και τις προμήθειες που είχε κουβαλήσει ο καθένας μας. Ευτυχώς δύο κορίτσια ακόμη από την ομάδα, που δε θα έπαιζαν εκείνη τη μέρα, είχαν έρθει για να βοηθήσουν την κατάσταση στη φύλαξη των πραγμάτων και να μας δώσουν κανένα νεράκι, καθώς οι διοργανωτές δεν είχαν προνοήσει ούτε καν για τουαλέτα. Ευτυχώς το Hilton έχει ωραιότατες στο lobby, τις οποίες και επισκέφθηκα πρώτη (ε, ναι έχω άλλο θάρρος με τους χώρους των "κυριλέ" ξενοδοχείων, τα έχω απομυθοποιήσει εδώ και χρόνια λόγω δουλειάς).
   Το πρωινό μου με είχε κρατήσει, οπότε όταν κατά τις 8.30 ξεκινήσαμε να παίζουμε ήμουν ήδη στα πάνω μου, γεμάτη ενέργεια. Οι πρώτοι αθλητές των 5χλμ άρχισαν να περνούν από μπροστά μας, άλλοι έκπληκτοι, άλλοι αδιάφοροι, άλλοι χορεύοντας samba και αρκετοί ενθουσιασμένοι χειροκροτώντας εμάς και τους εαυτούς τους, που τα είχαν καταφέρει. Πρώτο διάλειμμα μετά το τέλος των 5χλμ, το οποίο δεν κράτησε πολύ, ή έτσι μου φάνηκε, γιατί μόλις που πρόλαβα να πιω λίγο νερό και να επισκεφθώ την κληρονομιά της Πάρις που ανέφερα προηγουμένως.
   Στις θέσεις μας ξανά και έτοιμοι για τα 10χλμ. Σε αυτή τη διαδρομή ο κόσμος ήταν περισσότερος και ενώ έπαιζα σκεφτόμουν με χαρά, ότι όντως ο 'Ελληνας έχει αρχίσει να αλλάζει νοοτροπία. Φαίνεται οι καινούριες γενιές έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο αθλητισμός είναι υγεία (και άλλα πολλά) και έχουν αρχίσει να ξεκολλάνε τους κώλους τους από τις καφετέριες-πάρκιν (με την ώρα ). Σε αυτή τη διαδρομή (ναι ξέρω τα γράφω λες και έτρεχα εγώ, αλλά κάπως έτσι ένιωθα) το νερό κατά τη διάρκεια του παιξίματος ήταν απαραίτητο, αφού μιλάμε για καθαρή αερόβια άσκηση και μάλιστα hi-impact για μένα (όχι μόνο), που από τον ενθουσιασμό χοροπηδούσα σαν το κατσίκι. Οι αθλητές των 10χλμ λόγω μεγαλύτερης κόπωσης, όταν περνούσαν από μπροστά μας, ήταν ακόμη πιο ενθουσιώδεις και συμμετείχαν στο "γλέντι" ενεργά. Τα ευχαριστώ που μας έλεγαν, απαντώνταν από πολλά μπράβο και πολλά χαμόγελα από μέρους μας και φυσικά πολύ δυνατά χτυπήματα τυμπάνων.
   Πριν την υποδοχή των μεγάλων (λόγω χιλιομέτρων) μαραθωνοδρόμων κι άλλο διάλειμμα για φαγητό στο γρασίδι του Δρομέα, απαραίτητο για να αναπληρωθεί η ενέργεια και μερικές διατάσεις για να έρθουν τα πόδια μας στα ίσια τους. Και η ξεκούραση δεν κράτησε για πολύ. 'Ορθιοι και πάλι για ζέσταμα με τα ρεπίκια σε ένα απίστευτο σόλο να αντηχούν στην άδεια από αυτοκίνητα Αθήνα έως το Παγκράτι, όπως μας πληροφόρησαν αργότερα.
   Και ο πρώτος μαραθωνοδρόμος πέρασε από μπροστά μας με συνοδεία δύο αυτοκινήτων, βλέμμα απίστευτης αυτοσυγκέντρωσης και σιγουριάς και σώμα λυγαριάς. Ο Κενυάτης είχε αφήσει πολλά χιλιόμετρα πίσω τους άλλους, οι οποίοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα στον Γέρακα ακόμη. Για μας όμως δεν έπαιζε ξεκούραση. Μετά από κανένα μισάωρο σχεδόν είχαν αρχίσει να περνάνε σποραδικά μερικοί ακόμη αθλητές και όταν άρχισαν να πληθαίνουν, τα παιξίματά μας έγιναν ακόμη πιο έντονα και ασταμάτητα. Εκεί έγινε το μεγάλο πανηγύρι. Η επικοινωνία με τον κόσμο ήταν τόσο άμεση, που μερικούς τους κοίταζα στα μάτια και μιλούσαμε χωρίς να ακούμε ο ένας τον άλλο. Είχα φτάσει κι εγώ σε οριακό σημείο κούρασης μετά από τόσες ώρες και ένιωθα τον πόνο έντονα πια στο σώμα μου. Μερικά χαμόγελα ήταν αρκετά για να με ανακουφίσουν. Μερικά ευχαριστώ ήταν το γιατρικό για να με κάνουν να τον ξεχάσω τελείως και να τα δώσω όλα πάνω στο τύμπανό μου! Εξάλλου εκείνοι είχαν έρθει από τον Μαραθώνα τρέχοντας, εγώ δεν είχα δικαίωμα να παραπονιέμαι, έστω κι αν το γαλακτικό οξύ χόρευε samba σε όλο μου το κορμί.
   Είναι μοναδικό το συναίσθημα της έμπρακτης βοήθειας και μόνο όταν το νιώθεις καταλαβαίνεις το νόημα της αμοιβαιότητας των πράξεων και την ενέργεια που διαχέεταi εκείνη τη στιγμή, αλλά αργότερα αντιλαμβάνεσαι  για πόσο μεγάλο διάστημα σε γεμίζει. Ακόμη ένας λόγος που αρκετοί άνθρωποι πλέον νιώθουν κενοί, είναι ακριβώς λόγω έλλειψης ουσιαστικών-βαθύτερων συναισθημάτων.  'Οπως αυτών που νιώσαμε όλοι όσοι συμμετείχαμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας.
   Εξαντλημμένοι, αλλά πολύ ευχαριστημένοι και συγκινημένοι ξαναπήραμε τα όργανα στα χέρια και μπήκαμε στο μετρό. Εκεί λίγοι ακροατές είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μια σύντομη ιδιωτική συναυλία, καθώς τα τύμπανα χτυπούσαν ξανά, σιγά αυτή τη φορά, συνοδευόμενα από τη βουή των βαγονιών που έτρεχαν μέσα στις σήραγγες. Αφού αφήσαμε τα όργανα στο στούντιο, έγινε η μάζωξη σε κοντινό μεζεδοπωλείο μέχρι να δύσει ο ήλιος για φαγητό και λίγο αλκοόλ που πάντα βοηθάει στο χαλάρωμα.
   Μοναδική εμπειρία ομαδικής συνειδητότητας, απόδειξη του πόσα μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος όταν αγωνίζεται για έναν υψηλό στόχο. Μπράβο σε όλους και ευχή, ας μην ξεχαστούν γρήγορα. Ας τρέξουν κι άλλους τέτοιους μαραθώνιους σε μικρογραφία στην καθημερινή τους ρουτίνα. Θα αλλάξουν την δική τους πραγματικότητα και των άλλων προς το καλύτερο. Εγώ το έζησα από τη δική μου πλευρά και έχω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

    Και ένα μικρό απόσπασμα από το ιστολόγιο μιας κοπελιάς που έτρεξε στον Μαραθώνιο και για μια στιγμή, εκείνη τη σημαντική στιγμή, πήρε αυτό που χρειαζόταν και έδωσε αυτό που είχαμε εμείς ανάγκη.
"Οι ομάδες κρουστών μας δίνουν ρυθμό! Τους χειροκροτάω και τους φωνάζω “ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ”. Εξαφανίστηκαν οι πόνοι και έχω απίστευτη ενέργεια! Συνεχίζω δυνατά, και περνάω την αψίδα στο 40. Λίγο έμεινε πια, τα κατάφερα!"