Ο Μανώλης Ρασούλης και η Βάσω Αλλαγιάννη γέννησαν αυτό το τραγούδι σε μια στιγμή έμπνευσης στη δημοσιά του Πρέβελη. Η κατάσταση που βιώνω και που πολεμάω να οραματιστώ διαφορετικά τα τελευταία χρόνια, γέννησε μερικές εύλογες απορίες, οι οποίες ξεπηδούν σαν τα δελφίνια του κορινθιακού μέσ'το μυαλό μου, προσπαθώντας εναγωνίως να βρουν το οξυγόνο σε ένα ανθυγιεινό περιβάλλον με βαθειά μεν, μη ανακυκλώσιμα ύδατα δε.
Τίποτα δεν πηγαίνει σωστά σε αυτή τη χώρα και τίποτα δε λειτουργεί... Πεποίθηση που όσοι έζησαν και μεγάλωσαν γεννιές στην Ελλάδα, φρόντισαν να καλλιεργήσουν, κάνοντας τους μεγαλύτερους φόβους τους πραγματικότητα. Ακόμη κι όταν υπήρχε η δυνατότητα να κοιτάξουν το φως, εκείνοι κρύβονταν πίσω από τα σκιάδια των ενοχών και της ευθυνοφοβίας, διαιωνίζοντας τους φόβους των προγόνων τους κι αυτοί με τη σειρά τους.
'Αραγε αλήθεια υπάρχει κάτι πια σε αυτή τη χώρα που να αξίζει να ειπωθεί; Ξαφνικά η Ελλάδα από γη της επαγγελίας, μετατράπηκε σε γη του πυρός, παρασύροντας θεούς και δαίμονες σε ένα ταξίδι στο άγνωστο με την τρύπια βάρκα του Γύλου. Αλλά ακόμη και δυο αλλήθωρα μάτια δεν μπορούν παρά να αναγνωρίσουν την ιστορία και την ομορφιά ενός τόπου, που ενώ στους περισσότερους αλλοεθνείς φαντάζει σαν ξερολούκουμο, οι γηγενείς πολλές φορές αυτό το λουκούμι περιφρόνησαν για την άχαρη γεύση μιας κρεμ μπρουλέ.
Κι ενώ το μυαλό των περισσότερων Ελλήνων έχει βυθιστεί στη μελαγχολία και την αναπόληση των περασμένων μεγαλείων, η χώρα που ζουν, εξακολουθεί να τους προσφέρει απλόχερα τα πιο ακριβά της δώρα.
'Ηλιος, λαμπερός και καθαρός, έτοιμος να σου αντλήσει κάθε αρνητική σκέψη (εκτός αν είσαι ο Καρυωτάκης).
Θάλασσα, ακόμη και στα μεγάλα αστικά κέντρα, που σε καλεί να στρέψεις τη ματιά σου στον ορίζοντα της, εκεί που νερό και αέρας γίνονται ένα, παίρνοντας μακρυά τις έγνοιες, προκαλώντας οραματισμούς αναγέννησης.
Βουνά, που όταν τα επισκέπτεσαι γίνεσαι ίδιος ο 'Ατλαντας και συνειδητοποιείς, ότι στους ώμους σου σηκώνεις την τύχη της ζωής σου.
Μουσική, ποικιλ-όμορφη και ανεξάντλητη, που γιατρεύει τους πόνους της καρδιάς, είτε μιλάει για νησιώτες, είτε για στεριανούς, είτε για βαρύμαγκες, κι ελαφρολαϊκούς.
Γη, έτοιμη να την περιποιηθείς, για να σου προσφέρει με τη σειρά της, τους "λωτούς" της λήθης και ίσως βρεθείς να έχεις αλλάξει τελικά προορισμό για μια πιο αληθινή "Ιθάκη".
'Ανθρωποι, έτοιμοι να δείξουν εμπιστοσύνη στην αγάπη και την αλλαγή που φέρει μαζί της. Πρόθυμοι να καταργήσουν το απροσάρμοστο της ξερής τους κεφαλής, λέγοντας στη νυφούλα τους, όχι όπως ήξερε, αλλά όπως βρήκε. Γιατί η επιβίωση απαιτεί προσαρμογή. Και η προσαρμογή με τη σειρά της, εκπαίδευση για τη ζύμωση του διαφορετικού.
"Ξυπνητήρια", πολλά και ηχηρά. Βγάλε τις ωτοασπίδες και τις παρωπίδες και ξεκίνα να βαδίζεις στα καινούρια μονοπάτια με τη χαρά της αβεβαιότητας. 'Ασε τα σίγουρα για τους υπαλλήλους του δημοσίου.
Η ομορφιά αυτής της χώρας εξάλλου, κρυβόταν πάντα πίσω από δυσκολίες, άγριες συνθήκες και ταραγμένες εποχές. Κι όσο περπατάς στον κακοτράχαλο δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου, βάζε και καμια πέτρα στην τσέπη για παν ενδεχόμενο, πρόσεχε τους σκορπιούς που φωλιάζουν από κάτω και σταμάτα να κλέβεις τις πέτρες, που δεν κόπιασες να κουβαλήσεις. Γιατί αυτό δε σε κάνει πιο έξυπνο, σε κάνει απλά πιγκουίνο.
Τίποτα δεν πηγαίνει σωστά σε αυτή τη χώρα και τίποτα δε λειτουργεί... Πεποίθηση που όσοι έζησαν και μεγάλωσαν γεννιές στην Ελλάδα, φρόντισαν να καλλιεργήσουν, κάνοντας τους μεγαλύτερους φόβους τους πραγματικότητα. Ακόμη κι όταν υπήρχε η δυνατότητα να κοιτάξουν το φως, εκείνοι κρύβονταν πίσω από τα σκιάδια των ενοχών και της ευθυνοφοβίας, διαιωνίζοντας τους φόβους των προγόνων τους κι αυτοί με τη σειρά τους.
'Αραγε αλήθεια υπάρχει κάτι πια σε αυτή τη χώρα που να αξίζει να ειπωθεί; Ξαφνικά η Ελλάδα από γη της επαγγελίας, μετατράπηκε σε γη του πυρός, παρασύροντας θεούς και δαίμονες σε ένα ταξίδι στο άγνωστο με την τρύπια βάρκα του Γύλου. Αλλά ακόμη και δυο αλλήθωρα μάτια δεν μπορούν παρά να αναγνωρίσουν την ιστορία και την ομορφιά ενός τόπου, που ενώ στους περισσότερους αλλοεθνείς φαντάζει σαν ξερολούκουμο, οι γηγενείς πολλές φορές αυτό το λουκούμι περιφρόνησαν για την άχαρη γεύση μιας κρεμ μπρουλέ.
Κι ενώ το μυαλό των περισσότερων Ελλήνων έχει βυθιστεί στη μελαγχολία και την αναπόληση των περασμένων μεγαλείων, η χώρα που ζουν, εξακολουθεί να τους προσφέρει απλόχερα τα πιο ακριβά της δώρα.
'Ηλιος, λαμπερός και καθαρός, έτοιμος να σου αντλήσει κάθε αρνητική σκέψη (εκτός αν είσαι ο Καρυωτάκης).
Θάλασσα, ακόμη και στα μεγάλα αστικά κέντρα, που σε καλεί να στρέψεις τη ματιά σου στον ορίζοντα της, εκεί που νερό και αέρας γίνονται ένα, παίρνοντας μακρυά τις έγνοιες, προκαλώντας οραματισμούς αναγέννησης.
Βουνά, που όταν τα επισκέπτεσαι γίνεσαι ίδιος ο 'Ατλαντας και συνειδητοποιείς, ότι στους ώμους σου σηκώνεις την τύχη της ζωής σου.
Μουσική, ποικιλ-όμορφη και ανεξάντλητη, που γιατρεύει τους πόνους της καρδιάς, είτε μιλάει για νησιώτες, είτε για στεριανούς, είτε για βαρύμαγκες, κι ελαφρολαϊκούς.
Γη, έτοιμη να την περιποιηθείς, για να σου προσφέρει με τη σειρά της, τους "λωτούς" της λήθης και ίσως βρεθείς να έχεις αλλάξει τελικά προορισμό για μια πιο αληθινή "Ιθάκη".
'Ανθρωποι, έτοιμοι να δείξουν εμπιστοσύνη στην αγάπη και την αλλαγή που φέρει μαζί της. Πρόθυμοι να καταργήσουν το απροσάρμοστο της ξερής τους κεφαλής, λέγοντας στη νυφούλα τους, όχι όπως ήξερε, αλλά όπως βρήκε. Γιατί η επιβίωση απαιτεί προσαρμογή. Και η προσαρμογή με τη σειρά της, εκπαίδευση για τη ζύμωση του διαφορετικού.
"Ξυπνητήρια", πολλά και ηχηρά. Βγάλε τις ωτοασπίδες και τις παρωπίδες και ξεκίνα να βαδίζεις στα καινούρια μονοπάτια με τη χαρά της αβεβαιότητας. 'Ασε τα σίγουρα για τους υπαλλήλους του δημοσίου.
Η ομορφιά αυτής της χώρας εξάλλου, κρυβόταν πάντα πίσω από δυσκολίες, άγριες συνθήκες και ταραγμένες εποχές. Κι όσο περπατάς στον κακοτράχαλο δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου, βάζε και καμια πέτρα στην τσέπη για παν ενδεχόμενο, πρόσεχε τους σκορπιούς που φωλιάζουν από κάτω και σταμάτα να κλέβεις τις πέτρες, που δεν κόπιασες να κουβαλήσεις. Γιατί αυτό δε σε κάνει πιο έξυπνο, σε κάνει απλά πιγκουίνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου