Μαύρα μεσάνυχτα στο Παρίσι.

   Μετά την πρώτη μέρα κατάλαβα, γιατί ο Γούντι 'Αλεν προτίμησε να ταξιδέψει τον ήρωά του στο παρελθόν.  Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη καούρα να πάω στο Παρίσι, αλλά αφού βόλεψε και τα εισιτήρια ήταν φθηνά, δεν είχα τίποτα να χάσω. 'Ετσι νόμιζα!
   Φέρεσθαι. Από το αεροδρόμιο κιόλας ένιωσα την υπεροψία και την αγένεια των Γάλλων στο πετσί μου. Είχα σκεφτεί να κάνω πρακτική στα στοιχειώδη γαλλικά, που είχα μάθει στο λύκειο και το γυμνάσιο και με το που είπα το πρώτο bonjour, ήρθε και το πρώτο απαξιωτικό βλέμμα.  Σαν αυτό που ρίχνει μια γκόμενα στο ξέκωλο, όταν ο δικός της κοιτάξει με ελαφριά λιγούρα τις καμπύλες. Θα έπεσα στην περίπτωση, σκέφτηκα. Τα περιστατικά μέχρι τη Σεν Ζερμέν έγιναν πολλά όμως, σε σημείο να αναρωτιέμαι αν είχα βάλει αποσμητικό πριν φύγω το πρωί από την Ελλάδα, ή αν η καθηγήτρια τότε στο σχολείο μας είχε  μάθει μόνο μπινελίκια.
   Συναντώντας κάποιους άλλους 'Ελληνες, με τους οποίους προσπαθήσαμε από κοινού να βγάλουμε άκρη με τις γραμμές του μετρό, αφού κανείς δεν σταματούσε στο "εξ κιουζ μι", συνειδητοποιήσαμε το κοινόν της εμπειρίας του "φτυσίματος" από τους Γάλλους, οπότε ησύχασα τουλάχιστον ότι δεν έφταιγε η "εσάνς" μου. Το αγγλικό από'κει και πέρα πήγαινε σύννεφο και το σπάσιμο νεύρων επίσης!  Γαλλικά εσείς; Αγγλικά εγώ με ελληνικά μπινελίκια στο τέλος. Ακόμη και στο Λούβρο δεν υπήρχε ταμπελάκι που να εξηγεί τα εκθέματα σε άλλη γλώσσα πλην της γαλλικής.
   Εστίαση. Κάποιος πρέπει να τους μάθει τί είναι ο καφές, πώς φτιάχνεται και ότι δεν γίνεται από χρυσάφι. Επίσης φαγητό δε σημαίνει εφτά κιλά μπαγκέτα με μια αηδία αλλαντικό και τρία κιλά τυρί κρέμα, ή εφτά λίτρα κρέμα γάλακτος. Αλήθεια κρέπα με τηγανιτό αυγό, μισοτηγανισμένο δηλαδή με τη μύξα, έχετε ξαναδεί; Εγώ αυτή τη παπαρογκουρμεδιά μαλακία την έφαγα κιόλας! Επίσης κύριε που έχεις το ελληνικό σουβλατζίδικο στην des artes, μην σερβίρεις μπαγκέτα με το γύρο. Εγώ έβαλα στην κρέπα σου κεμπάπ;
   Γαλλίδες.Ο φίλος μας που ήταν μαζί και δε θα διαφωνήσω, παρά σε μερικά σημεία μόνο, τις εκθείασε. 'Ομορφες, απλές, αδύνατες και καλοντυμένες στο σύνολο. Τόσο όμως, που άρχισα να βλέπω φωτοτυπία παντού το ίδιο σκηνικό! Μαλλάκι ίσιο, γυαλάκι σοφιστικέ, φουλαράκι στο λαιμό, παντελονάκι ή φουστίτσα σε ίσια γραμμή, μικρό κωλαράκι και μπαλαρινούλες στα κομψά τους ποδαράκια! Μοναδικές εξαιρέσεις οι μαυρούλες, που με τις χυμώδεις καμπύλες τους έδιναν ψωμί στο μάτι. Και εδώ θα απευθυνθώ στις Ελληνίδες. Κορίτσια, μην αντιγράφεται ό,τι μαλακία δείτε στο περιοδικό. 'Εχετε άλλο ταμπεραμέντο και δεν γίνεται να μπείτε σε τέτοια καλούπια, οπότε στην καλύτερη γίνεστε κακέκτυπα κάποιας δήθεν κουλτουριάρας καθωσπρέπει από την Καρτιέ Λατέν. 
   Γάλλοι. Ούτε ίχνος προσπάθειας να κρύψουν την φήμη για την έλλειψη τεστοστερόνης. Τόσο λαπά είχα να δω από την τελευταία φορά που έπαθα γαστρεντερίτιδα. Πολύ φουλάρι, πολύ γυαλί κοκκάλινο-τύπου Μούσχουρη και δε μας χέζεις ρε Αζναβούρ; Εξαίρεση κάτι γαλλάκια πιτσιρίκια που έχουν πιάσει το νόημα και ξεζουμίζουν στο jardin du Luxembourg τις μαυρούλες που ανέφερα νωρίτερα.
   Τουαλέτες. Το 1x1 στην κυριολεξία , μπες με μούρη, βγες με κώλο. Μην στρίψεις θα βρεις πάνω στην χιλιοκατουρημένη λεκάνη. Καρέκλες και τουαλέτες έχουν φτιαχτεί με προδιαγραφές γαλλικού κώλου, επομένως αν έχεις μεγάλο ή έστω καμπυλωτό, κάνε δίαιτα πριν επισκεφθείς την πόλη του φωτός. Στην περίπτωση που δε μ'ακούσεις, τότε τι κρίμα... αγαπημένο χιτ του πισινού σου θα γίνει το "Δε χωράς πουθενά".
   Μουσική. Μοναδικές ευχάριστες εκπλήξεις οι πλανόδιοι μουσικοί του δρόμου, που έδιναν χαρά στους περαστικούς και σε μας ιδιαίτερη, που χορεύαμε μαζί με τους γεμάτους ζωή και ενέργεια μαύρους κατοίκους της πόλης.  Μια πόλη με παράδοση και προσφορά στη μουσική, που έχει ξέχασει το παρελθόν και ζει σε ένα κωφάλαλο παρόν.
   Απεργία. Ναι, έκαναν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η πτήση, να βγάλω νέο "χρυσό" εισιτήριο επιστροφής, να διανυκτερεύσω στις σχετικά άνετες πολυθρόνες του "Charles de Gaulle", γιατί όχι ρε σκατοσοβινιστές δε σας χαλάλιζα ούτε ένα ευρώ παραπάνω!
   Ζωή. Σε αυτή τη ζωή ό,τι δηλώσεις ή ό,τι νομίζεις είσαι. Εγώ λοιπόν δηλώνω ότι στον Πειραιά ΖΩ χίλιες φορές καλύτερα και πιο ελεύθερα, από τους πεθαμένους στο Παρίσι που δεν έχουν καταλάβει ότι θα πνιγούν από το ίδιο τους το φουλάρι! 'Ενα πηγαινέλα με μοδάτο συνολάκι πάνω σε ένα ποδήλατο μέχρι το κοντινό καφέ για να πιεις ένα ποτήρι κρασί με στυλ και ύφος περισυλλογής, δεν είναι ζωή. Ζωή είναι να βγεις όποτε κάνεις κέφι να πιεις ένα ποτηράκι κρασί στο στέκι σου, με τους φίλους σου ή μόνος να ακούσεις τη μουσική που γουστάρεις και να ξεδώσεις από το ζόρισμα της ημέρας.
   'Εψαξα να βρω την πηγή του, στην πολυδιαφημισμένη πόλη του φωτός, αλλά δυστυχώς μόνο οι προβολείς από τον πύργο του 'Αιφελ τράβηξαν τη ματιά μου. Και αυτό γιατί νόμιζα ότι είχε έρθει το τσίρκο στην πόλη. 'Οντως, έχει στρατοπεδεύσει διαπαντός νομίζω...

Στην συνταξιδιώτισσά μου την Μαρία αρέσει πολύ η Sadahzinia και αυτό το τραγούδι μου είπε ότι το άκουσε μια μέρα πριν το ταξίδι μας στο Παρίσι. Και η αλήθεια  είναι αυτή. Από την αρχή ήτανε κάπως, ήμασταν λίγο εκτός...