Ο καύσωνας με βρίσκει στο χωριό, να απολαμβάνω ήσυχο ύπνο, δροσερό καρπουζάκι στην αυλή με τη βερυκοκιά, μπάνια στην καθαρή θάλασσα και μοναδικές ποδηλατοβόλτες στην όμορφη ύπαιθρο.
Σήμερα αποφάσισα να ζοριστώ λίγο παραπάνω και πήρα το δρόμο για το γραφικό λιμανάκι του Αη Γιάννη. Τα χιλιόμετρα δεν είναι πολλά, περίπου έξι, αλλά έχει αρκετή ανηφοριά ειδικά στο γυρισμό. Φορτώθηκα το σακίδιο στην πλάτη, φόρεσα και το μαγιό, γιατί ήμουν σίγουρη ότι μόλις έφτανα θα μου είχε βγει η γλώσσα και μια αναζωογονητική βουτιά θα ήταν ό,τι έπρεπε. Πήρα το δρόμο για τον κάμπο και άρχισα να ανεβαίνω το λοφάκι που οδηγεί στα δύο φυσικά ορμητήρια, τον 'Αη Γιάννη και το Βαθύ. Αυτή τη θέα όσες φορές κι αν την αντικρύσω, δεν την βαριέμαι ποτέ (το έχω ξαναπεί αυτό, αλλά αφού έτσι είναι!).
'Εφτασα λοιπόν σχετικά γρήγορα, πιάνοντας και καμιά 60αριά χλμ στις κατηφόρες, στο ήσυχο λιμάνι καμιά ώρα πριν το σούρουπο. 'Εριξα αμέσως τη βουτιά μου, γιατί από το δρόμο είχα βράσει σαν κοκοβιός. Τι ωραία που ήταν! Τι φοβερή αίσθηση το θαλασσινό νεράκι να σε δροσίζει, δεν το χόρταινα. Δυστυχώς όμως δε με έπαιρνε να κάτσω όσο ήθελα, γιατί είχα άλλα 6 χλμ γυρισμού κι αυτή τη φορά παραπάνω από τα μισά ανηφόρα. 'Αναψα τα φωτάκια μου, γιατί ο ήλιος είχε πέσει τελείως και ξεκίνησα το σκαρφάλωμα. Σε κάποια φάση η ανηφόρα μου φαινόταν ατελείωτη, να'ναι καλά οι ταχύτητες του ποδηλάτου κι αυτός που τις ανακάλυψε. Αφού έσταζα από τον ιδρώτα, ήρθε το λυτρωτικό τέλος του λόφου και ξεκίνησε η ανακουφιστική κατηφόρα.
Μόλις ξανάφτασα στον κάμπο ήχησαν στα αυτιά μου τα γκλινγκ-γκλονγκ από τις κουδούνες των προβατοκατσικίων. Οι βοσκοί τα είχαν βγάλει για βραδινό. Εκεί μου ήρθε στο μυαλό κάτι που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο του Κοέλιο νομίζω. 'Οτι ο θεός αγαπάει τους βοσκούς, αλλά δε θυμόμουν το γιατί. Η αμέσως επόμενη σκέψη-ελπίδα ήταν ο θεός να αγαπάει το ίδιο και τους ποδηλάτες που συναντάνε κοπάδια με πρόβατα στο δρόμο τους και 2-3 τσοπανόσκυλα να τα φυλάνε. Και η απορία μου λύθηκε όταν τα αγαπητά σκυλάκια με περίσσια αδιαφορία παρατηρούσαν τα φωτάκια μου να περνάνε γρήγορα από δίπλα τους. Ευχαριστώ Θεέ μου που αγαπάς τους ποδηλάτες όσο και τους βοσκούς!
Σήμερα αποφάσισα να ζοριστώ λίγο παραπάνω και πήρα το δρόμο για το γραφικό λιμανάκι του Αη Γιάννη. Τα χιλιόμετρα δεν είναι πολλά, περίπου έξι, αλλά έχει αρκετή ανηφοριά ειδικά στο γυρισμό. Φορτώθηκα το σακίδιο στην πλάτη, φόρεσα και το μαγιό, γιατί ήμουν σίγουρη ότι μόλις έφτανα θα μου είχε βγει η γλώσσα και μια αναζωογονητική βουτιά θα ήταν ό,τι έπρεπε. Πήρα το δρόμο για τον κάμπο και άρχισα να ανεβαίνω το λοφάκι που οδηγεί στα δύο φυσικά ορμητήρια, τον 'Αη Γιάννη και το Βαθύ. Αυτή τη θέα όσες φορές κι αν την αντικρύσω, δεν την βαριέμαι ποτέ (το έχω ξαναπεί αυτό, αλλά αφού έτσι είναι!).
'Εφτασα λοιπόν σχετικά γρήγορα, πιάνοντας και καμιά 60αριά χλμ στις κατηφόρες, στο ήσυχο λιμάνι καμιά ώρα πριν το σούρουπο. 'Εριξα αμέσως τη βουτιά μου, γιατί από το δρόμο είχα βράσει σαν κοκοβιός. Τι ωραία που ήταν! Τι φοβερή αίσθηση το θαλασσινό νεράκι να σε δροσίζει, δεν το χόρταινα. Δυστυχώς όμως δε με έπαιρνε να κάτσω όσο ήθελα, γιατί είχα άλλα 6 χλμ γυρισμού κι αυτή τη φορά παραπάνω από τα μισά ανηφόρα. 'Αναψα τα φωτάκια μου, γιατί ο ήλιος είχε πέσει τελείως και ξεκίνησα το σκαρφάλωμα. Σε κάποια φάση η ανηφόρα μου φαινόταν ατελείωτη, να'ναι καλά οι ταχύτητες του ποδηλάτου κι αυτός που τις ανακάλυψε. Αφού έσταζα από τον ιδρώτα, ήρθε το λυτρωτικό τέλος του λόφου και ξεκίνησε η ανακουφιστική κατηφόρα.
Μόλις ξανάφτασα στον κάμπο ήχησαν στα αυτιά μου τα γκλινγκ-γκλονγκ από τις κουδούνες των προβατοκατσικίων. Οι βοσκοί τα είχαν βγάλει για βραδινό. Εκεί μου ήρθε στο μυαλό κάτι που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο του Κοέλιο νομίζω. 'Οτι ο θεός αγαπάει τους βοσκούς, αλλά δε θυμόμουν το γιατί. Η αμέσως επόμενη σκέψη-ελπίδα ήταν ο θεός να αγαπάει το ίδιο και τους ποδηλάτες που συναντάνε κοπάδια με πρόβατα στο δρόμο τους και 2-3 τσοπανόσκυλα να τα φυλάνε. Και η απορία μου λύθηκε όταν τα αγαπητά σκυλάκια με περίσσια αδιαφορία παρατηρούσαν τα φωτάκια μου να περνάνε γρήγορα από δίπλα τους. Ευχαριστώ Θεέ μου που αγαπάς τους ποδηλάτες όσο και τους βοσκούς!
Και για το τέλος σου έχω και βιντεάκι της βουτιάς!
6 σχόλια:
Είδα το βιντεάκι της βουτιάς πρίν καν να διαβάσω το κείμενο. Δεν ξέρω γιατί αλλά περίμενα να δω κάποιον να κάνει μια βουτιά ίσως απο ένα βράχο.. περίμενα, περίμενα..... κ στο τέλος... βλέποντας τα ήρεμα νερά, ακούγοντας την χαλαρωτική μουσική, ένοιωσα την επιθυμία να κάνω εγώ μια βουτιά! χα χα
Μετά από τόσο ποδήλατο Δημήτρη δεν ήμουνα να πέφτω με φόρα. Είμαστε και κάποιας ηλικίας...:-P 'Οπως μετά την πρόβα, χρειάζεσαι την χαλάρωσή σου.
Εκτός από τα σκυλιά - το υπόλοιπο το ζήλεψα.
Και την πάτησα σαν το Δημήτρη. Εγώ περίμενα να είναι η κάμερα υποβρύχια και κάποια στιγμή να βυθιστεί...
Αντε, έχεις ήδη δύο παραγγελιές για το επόμενο.
Παραγγελιά και για την apple. Παιδιά πότε με το καλό το υποβρύχιο iphone;
Πάντως έχει κάτι υποβρύχια σακουλάκια για κινητά και πόκετ μηχανές στα φωτογραφάδικα με 15-20€ που πάνε μέχρι 3 μέτρα.
λέω εγώ τώρα...
Πολύ καλά τα λες εσύ τώρα και πάντα! Θα το ψάξω...μάλλον...
Δημοσίευση σχολίου