Σύμφωνα με τη μυθολογία πήρε το όνομά της από το Βοιωτό, γιο του Ποσειδώνα και της ¶ρνης ή, κατά άλλη παράδοση, γιο του Ίτωνος και της νύμφης Μελανίππης. Οι βοιωτικοί μύθοι πυκνοί, πολυεπίπεδοι, μερικές φορές σκοτεινοί, συχνότερα ποιητικοί συναντούν κάποτε την Ιστορία αυτής της γης και σίγουρα φωτίζουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο τις ανθρωπιστικές επιστήμες, από την Κοινωνιολογία και την Ανθρωπολογία ως την Ψυχολογία και την Ψυχανάλυση.
Το βουνό των Μουσών και των Νυμφών, ο Ελικώνας, το βουνό των Βακχών, ο Κιθαιρώνας, και ο Παρνασσός του Δευκαλίωνα, μαζί με τις δύο λίμνες Υλίκη και Παραλίμνη και τις μεγάλες πεδιάδες διαμορφώνουν το γεωγραφικό της ανάγλυφο.
Πολυάριθμοι λαοί κατοίκησαν την πλούσια γη της Βοιωτίας. Σημαντικότεροι μεταξύ αυτών οι Μινύες, οι Καδμείοι και οι Βοιωτοί. Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές έρευνες τα παλαιότερα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στο χώρο ανήκουν ίσως στη Νεώτερη Παλαιολιθική εποχή – σπήλαιο Σεϊντί της Κωπαΐδας.Στην Πρωτοελλαδική εποχή η Βοιωτία είναι πια πυκνά κατοικημένη. Το ίδιο και κατά τη δεύτερη φάση της Εποχής του Χαλκού – τη Μεσοελλαδική περίοδο. Στην Υστεροελλαδική ή Μυκηναϊκή περίοδο η περιοχή γνωρίζει μεγάλη ακμή, όπως δείχνουν τα ευρήματα των ανασκαφών αλλά και οι πυκνές μυθολογικές αναφορές.
Στην Ιλιάδα («Νηω̃ν Κατάλογος») 31 βοιωτικές πόλεις συνενωμένες σε Ομοσπονδία. εμφανίζονται να λαμβάνουν μέρος με 50 πλοία στον Τρωικό πόλεμο, Μεταξύ αυτών οι πόλεις Θέσπεια, ¶ρμα, Ερυθραί, Ελεών, Πετεών, Μεδεών, Κώπαι, Εύτρησις, Θίσβη, Κορώνεια, Αλίαρτος, Πλάταια, Υποθήβαι, Ογχηστός, ¶ρνη, Μίδεια, Ανθηδών, Ορχομενός. Οι περισσότερες πόλεις της Βοιωτίας απετέλεσαν το «κοινόν των Βοιωτών» είδος ομοσπονδίας με κοινούς άρχοντες τους βοιωτάρχες, κοινά μνημεία, κοινά νομίσματα, κοινές εορτές και κοινά κέντρα λατρείας, το ιερό της Ιτωνίας Αθηνάς στην Κορώνεια, όπου τελούνταν και τα Παμβοιώτια, και το ιερό του Ποσειδώνα στην Ογχηστό.
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η Βοιωτία παρουσιάζει οικονομική άνθηση, καθώς ακμάζει η βιοτεχνία της μέταξας, το εμπόριο, η βυρσοδεψία και η ταπητουργία. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους (1204) η Βοιωτία κατελήφθη από τον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό. Κατόπιν περιήλθε στον Δούκα των Αθηνών και τον οίκο των Σαιντ – Ομέρ, ανακτήθηκε πρόσκαιρα από τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο (1444) και προσαρτήθηκε οριστικώς το 1460 από τον Μωάμεθ Β΄ στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Τότε διαιρέθηκε σε δύο διοικητικές περιφέρειες, καζάδες, με κέντρα τις δύο μεγάλες πόλεις, Θήβα και Λιβαδειά.
Στην επιγραμματική αυτή αναφορά στην ιστορία της Βοιωτίας δεν θα πρέπει να παραλείψουμε την εγκατάσταση των Αρβανιτών στην Βοιωτία, οι οποίοι σταδιακά συμμετείχαν στη διαμόρφωση της παραγωγικής, κοινωνικής και πολιτισμικής φυσιογνωμίας της περιοχής και βεβαίως σ’ όλους τους αγώνες του ελληνισμού. Η ιστορική έρευνα ωστόσο για τους Αρβανίτες, τους Δωριείς του Νεότερου Ελληνισμού, όπως έχουν προσφυώς ονομαστεί, μάλλον έχει καθυστερήσει.
Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα έδρασαν στη Βοιωτία ο Αθανάσιος Διάκος, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και πλήθος άλλων οπλαρχηγών και αγωνιστών. Η τελευταία μάχη των Ελλήνων κατά των Τούρκων δόθηκε υπό τον Δημήτριο Υψηλάντη, στην Πέτρα της Βοιωτίας, το 1829, σφραγίζοντας την ελευθερία της Βοιωτίας και βεβαίως της Ελλάδας. Στα μέτωπα του ελληνοτουρκικού πολέμου (1897), του Μακεδονικού Αγώνα, των βαλκανικών πολέμων, της μικρασιατικής εκστρατείας, του Α΄ και Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, οι Βοιωτοί ήταν πάντα παρόντες και πολλοί πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς.
Η Θήβα του Κάδμου, του Διονύσου, του Θηβαϊκού κύκλου, του Πινδάρου, του Επαμεινώνδα και του Πελοπίδα.Ο Ορχομενός με το θολωτό τάφο του Μινύου, τις πηγές των Χαρίτων και το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Σκριπού).Η ¶σκρη του Ησιόδου.Οι Θεσπιές των 700 Θεσπιέων, που υπερασπίστηκαν μαζί με τους 300 του Λεωνίδα τα στενά των Θερμοπυλών, οι Θεσπιές του Ιερού των Μουσών και του ομώνυμου ποταμού, στα νερά του οποίου καθρεπτιζόταν ο Νάρκισσος.Οι Πλαταιές της νίκης κατά των Περσών του 479 π.Χ. .Τα Λεύκτρα της νίκης του Επαμεινώνδα κατά των Σπαρτιατών.Το Κάστρο με την ακρόπολη του Γλα.Η Λιβαδειά με το μαντείο του Τροφωνίου και τις πηγές της Έρκυνας.Η Τανάγρα με τις Ταναγραίες (περίφημα ελληνιστικά ειδώλια).Η Χαιρώνεια του Πλουτάρχου, με τον περίφημο Λέοντα. Η Μονή του Οσίου Λουκά με τα θαυμάσια διατηρημένα ψηφιδωτά αλλά και οι μονές του Σαγματά, της Ευαγγελίστριας, της Ιερουσαλήμ, του Οσίου Σεραφείμ, του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.Το Δίστομο της μεγάλης σφαγής στη Γερμανική Κατοχή. ...
Οι φωτογραφίες και το κείμενο δεν ανήκουν στη διαχειρίστρια. Πηγή Βικιπαίδεια και google.
Το βουνό των Μουσών και των Νυμφών, ο Ελικώνας, το βουνό των Βακχών, ο Κιθαιρώνας, και ο Παρνασσός του Δευκαλίωνα, μαζί με τις δύο λίμνες Υλίκη και Παραλίμνη και τις μεγάλες πεδιάδες διαμορφώνουν το γεωγραφικό της ανάγλυφο.
Πολυάριθμοι λαοί κατοίκησαν την πλούσια γη της Βοιωτίας. Σημαντικότεροι μεταξύ αυτών οι Μινύες, οι Καδμείοι και οι Βοιωτοί. Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές έρευνες τα παλαιότερα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στο χώρο ανήκουν ίσως στη Νεώτερη Παλαιολιθική εποχή – σπήλαιο Σεϊντί της Κωπαΐδας.Στην Πρωτοελλαδική εποχή η Βοιωτία είναι πια πυκνά κατοικημένη. Το ίδιο και κατά τη δεύτερη φάση της Εποχής του Χαλκού – τη Μεσοελλαδική περίοδο. Στην Υστεροελλαδική ή Μυκηναϊκή περίοδο η περιοχή γνωρίζει μεγάλη ακμή, όπως δείχνουν τα ευρήματα των ανασκαφών αλλά και οι πυκνές μυθολογικές αναφορές.
Στην Ιλιάδα («Νηω̃ν Κατάλογος») 31 βοιωτικές πόλεις συνενωμένες σε Ομοσπονδία. εμφανίζονται να λαμβάνουν μέρος με 50 πλοία στον Τρωικό πόλεμο, Μεταξύ αυτών οι πόλεις Θέσπεια, ¶ρμα, Ερυθραί, Ελεών, Πετεών, Μεδεών, Κώπαι, Εύτρησις, Θίσβη, Κορώνεια, Αλίαρτος, Πλάταια, Υποθήβαι, Ογχηστός, ¶ρνη, Μίδεια, Ανθηδών, Ορχομενός. Οι περισσότερες πόλεις της Βοιωτίας απετέλεσαν το «κοινόν των Βοιωτών» είδος ομοσπονδίας με κοινούς άρχοντες τους βοιωτάρχες, κοινά μνημεία, κοινά νομίσματα, κοινές εορτές και κοινά κέντρα λατρείας, το ιερό της Ιτωνίας Αθηνάς στην Κορώνεια, όπου τελούνταν και τα Παμβοιώτια, και το ιερό του Ποσειδώνα στην Ογχηστό.
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο η Βοιωτία παρουσιάζει οικονομική άνθηση, καθώς ακμάζει η βιοτεχνία της μέταξας, το εμπόριο, η βυρσοδεψία και η ταπητουργία. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους (1204) η Βοιωτία κατελήφθη από τον Βονιφάτιο τον Μομφερατικό. Κατόπιν περιήλθε στον Δούκα των Αθηνών και τον οίκο των Σαιντ – Ομέρ, ανακτήθηκε πρόσκαιρα από τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο (1444) και προσαρτήθηκε οριστικώς το 1460 από τον Μωάμεθ Β΄ στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Τότε διαιρέθηκε σε δύο διοικητικές περιφέρειες, καζάδες, με κέντρα τις δύο μεγάλες πόλεις, Θήβα και Λιβαδειά.
Στην επιγραμματική αυτή αναφορά στην ιστορία της Βοιωτίας δεν θα πρέπει να παραλείψουμε την εγκατάσταση των Αρβανιτών στην Βοιωτία, οι οποίοι σταδιακά συμμετείχαν στη διαμόρφωση της παραγωγικής, κοινωνικής και πολιτισμικής φυσιογνωμίας της περιοχής και βεβαίως σ’ όλους τους αγώνες του ελληνισμού. Η ιστορική έρευνα ωστόσο για τους Αρβανίτες, τους Δωριείς του Νεότερου Ελληνισμού, όπως έχουν προσφυώς ονομαστεί, μάλλον έχει καθυστερήσει.
Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα έδρασαν στη Βοιωτία ο Αθανάσιος Διάκος, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και πλήθος άλλων οπλαρχηγών και αγωνιστών. Η τελευταία μάχη των Ελλήνων κατά των Τούρκων δόθηκε υπό τον Δημήτριο Υψηλάντη, στην Πέτρα της Βοιωτίας, το 1829, σφραγίζοντας την ελευθερία της Βοιωτίας και βεβαίως της Ελλάδας. Στα μέτωπα του ελληνοτουρκικού πολέμου (1897), του Μακεδονικού Αγώνα, των βαλκανικών πολέμων, της μικρασιατικής εκστρατείας, του Α΄ και Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, οι Βοιωτοί ήταν πάντα παρόντες και πολλοί πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς.
Η Θήβα του Κάδμου, του Διονύσου, του Θηβαϊκού κύκλου, του Πινδάρου, του Επαμεινώνδα και του Πελοπίδα.Ο Ορχομενός με το θολωτό τάφο του Μινύου, τις πηγές των Χαρίτων και το ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Σκριπού).Η ¶σκρη του Ησιόδου.Οι Θεσπιές των 700 Θεσπιέων, που υπερασπίστηκαν μαζί με τους 300 του Λεωνίδα τα στενά των Θερμοπυλών, οι Θεσπιές του Ιερού των Μουσών και του ομώνυμου ποταμού, στα νερά του οποίου καθρεπτιζόταν ο Νάρκισσος.Οι Πλαταιές της νίκης κατά των Περσών του 479 π.Χ. .Τα Λεύκτρα της νίκης του Επαμεινώνδα κατά των Σπαρτιατών.Το Κάστρο με την ακρόπολη του Γλα.Η Λιβαδειά με το μαντείο του Τροφωνίου και τις πηγές της Έρκυνας.Η Τανάγρα με τις Ταναγραίες (περίφημα ελληνιστικά ειδώλια).Η Χαιρώνεια του Πλουτάρχου, με τον περίφημο Λέοντα. Η Μονή του Οσίου Λουκά με τα θαυμάσια διατηρημένα ψηφιδωτά αλλά και οι μονές του Σαγματά, της Ευαγγελίστριας, της Ιερουσαλήμ, του Οσίου Σεραφείμ, του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.Το Δίστομο της μεγάλης σφαγής στη Γερμανική Κατοχή. ...
Οι φωτογραφίες και το κείμενο δεν ανήκουν στη διαχειρίστρια. Πηγή Βικιπαίδεια και google.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου