Νέος από τη Βαβυλώνα, φημισμένος με τον έρωτά του για τη Θίσβη. Ήταν ο ωραιότερος από τους νέους άντρες, που ζούσαν στην πολυάνθρωπη πόλη της βασίλισσας Σεμίραμης και ερωτεύτηκε την εξίσου όμορφη Θίσβη. Την ήξερε από τα παιδικά του χρόνια. Κατοικούσαν σε γειτονικά σπίτια, αλλά οι γονείς του βρίσκονταν σε διαρκή εχθρότητα μεταξύ τους κι έτσι δεν ευνοούσαν τον έρωτα των παιδιών τους. Οι ερωτευμένοι βρήκαν ωστόσο μια χαραματιά στον τοίχο που χώριζε τα σπίτια των γονέων τους και μέσα από αυτή σε κατάλληλες στιγμές τα ψιθύριζαν.
Επειδή το φιλί, που τύπωνε ο καθένας στη δική του πλευρά του τοίχου δεν έφτανε ποτέ στην άλλη, μια μέρα συμφώνησαν ότι τη νύχτα θα έφευγαν κρυφά από τα σπίτια τους για να συναντηθούν στη μουριά στον τάφο του βασιλιά Νίνου. Η Θίσβη κατάφερε να φύγει από το σπίτι χωρίς δυσκολίες. Τυλιγμένη με πέπλο ξεγέλασε τους φρουρούς της και έφτασε νωρίτερα κάτω από τη μουριά με τους άσπρους καρπούς, που άστραφταν καθαρά στη φεγγαρόλουστη νύχτα. Λίγο πιο ύστερα άκουσε ένα θρόισμα. Αλλά αντί για το Πύραμο εμφανίστηκε μια με ματωμένο ρύγχος που μόλις είχε κατασπαράξει ένα δαμάλι και ήρθε να πιει νερό από την κοντινή πηγή.
Η Θίσβη φοβήθηκε και έφυγε στο άλσος πίσω από τον τάφο, όπου κρύφτηκε σε μια σκοτεινή σπηλιά. Αφού η λέαινα ήπιε αρκετά, βρήκε μετά το πέπλο που είχε χάσει η Θίσβη φεύγοντας. Με το ματωμένο ρύγχος της το ξέσκισε και ύστερα έφυγε με την ησυχία της. Τη στιγμή αυτή ύστερα από διάφορα εμπόδια που του είχαν παρουσιαστεί, έφτασε στον τόπο της συνάντησης και ο Πύραμος. Μόλις είδε το ξεσκισμένο πέπλο και μετά τα ίχνη της λέαινας όλα του φάνηκαν καθαρά. Στην απελπισία του, όταν νόμισε ότι η Θίσβη έπεσε θύμα του θηρίου και μάλιστα από δική του υπαιτιότητα, έχωσε το σπαθί του στην καρδιά του.
Όταν όλα ησύχασαν, η Θίσβη υπερνίκησε το φόβο της και γύρισε στο συμφωνημένο μέρος. Από μακριά κιόλας διέκρινε ότι η μουριά είχε αλλάξει χρώμα, σαν να ρούφηξε η ρίζα της αίμα και χρωμάτισε και με αυτό τους καρπούς της. Στη σκιά κάτω από το δένδρο, βρήκε τον νεκρό Πύραμο. Ο έρωτας και η θλίψη οδήγησαν το χέρι της, με το οποίο πήρε το ματωμένο σπαθί για να μπορεί να αναπαύεται σε κοινό τάφο με τον αγαπημένο της. Το περιστατικό του Πύραμου και της Θίσβης ήταν στους πρώτους αιώνες μ.Χ. το ίδιο γνωστό, όπως είναι σήμερα το περιστατικό του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
* Το κείμενο δεν ανήκει στη διαχειρίστρια. Πηγή διαδίκτυο.
Επειδή το φιλί, που τύπωνε ο καθένας στη δική του πλευρά του τοίχου δεν έφτανε ποτέ στην άλλη, μια μέρα συμφώνησαν ότι τη νύχτα θα έφευγαν κρυφά από τα σπίτια τους για να συναντηθούν στη μουριά στον τάφο του βασιλιά Νίνου. Η Θίσβη κατάφερε να φύγει από το σπίτι χωρίς δυσκολίες. Τυλιγμένη με πέπλο ξεγέλασε τους φρουρούς της και έφτασε νωρίτερα κάτω από τη μουριά με τους άσπρους καρπούς, που άστραφταν καθαρά στη φεγγαρόλουστη νύχτα. Λίγο πιο ύστερα άκουσε ένα θρόισμα. Αλλά αντί για το Πύραμο εμφανίστηκε μια με ματωμένο ρύγχος που μόλις είχε κατασπαράξει ένα δαμάλι και ήρθε να πιει νερό από την κοντινή πηγή.
Η Θίσβη φοβήθηκε και έφυγε στο άλσος πίσω από τον τάφο, όπου κρύφτηκε σε μια σκοτεινή σπηλιά. Αφού η λέαινα ήπιε αρκετά, βρήκε μετά το πέπλο που είχε χάσει η Θίσβη φεύγοντας. Με το ματωμένο ρύγχος της το ξέσκισε και ύστερα έφυγε με την ησυχία της. Τη στιγμή αυτή ύστερα από διάφορα εμπόδια που του είχαν παρουσιαστεί, έφτασε στον τόπο της συνάντησης και ο Πύραμος. Μόλις είδε το ξεσκισμένο πέπλο και μετά τα ίχνη της λέαινας όλα του φάνηκαν καθαρά. Στην απελπισία του, όταν νόμισε ότι η Θίσβη έπεσε θύμα του θηρίου και μάλιστα από δική του υπαιτιότητα, έχωσε το σπαθί του στην καρδιά του.
Όταν όλα ησύχασαν, η Θίσβη υπερνίκησε το φόβο της και γύρισε στο συμφωνημένο μέρος. Από μακριά κιόλας διέκρινε ότι η μουριά είχε αλλάξει χρώμα, σαν να ρούφηξε η ρίζα της αίμα και χρωμάτισε και με αυτό τους καρπούς της. Στη σκιά κάτω από το δένδρο, βρήκε τον νεκρό Πύραμο. Ο έρωτας και η θλίψη οδήγησαν το χέρι της, με το οποίο πήρε το ματωμένο σπαθί για να μπορεί να αναπαύεται σε κοινό τάφο με τον αγαπημένο της. Το περιστατικό του Πύραμου και της Θίσβης ήταν στους πρώτους αιώνες μ.Χ. το ίδιο γνωστό, όπως είναι σήμερα το περιστατικό του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.
* Το κείμενο δεν ανήκει στη διαχειρίστρια. Πηγή διαδίκτυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου